MERYEM ANA EVİ

Tarihin ve efsanelerin birbirine bağlı olan eserinde Gregoire de Tours (538-594), Efes yakınındaki bir dağda bulunan küçük kilise­den saygıyla bahseden ilk kilise yazarıdır. "Efes'e yakın bir dağın tepesinde, çatısız dört duvar vardır, Yuhanna bu duvarların iç tarafında oturmuştur" demektedir. Acaba seyahat eden kişilerin raporlanna istinaden mi bu küçük kiliseden bahsedilmeye başlandı?

Böyle bir durumda ne çok çabuk doğrulayıcı, ne de şüpheci olmalı.

Kırkıncelilerin (halen Selçuk'ta Şirince köyü) geleneklerine göre Efes'te Bülbül dağında Meryem'in oturduğu Ev'in mevcudiyetine inanırlardı. Bunlar Meryem Ana mevkiinden 17 km. uzaklıkta yerleş­miş ve her sene 15 Ağustos'ta (Meryem Ana'nın ölüm günü) ve Miraç' inin olduğuna inandıkları yerdeki mabedi ziyaret ederler idi. Meryem'in son günlerini Kudüs'te geçirdiğini savunan Ortodoks kilisesi ne bağlı olan bu Ortodoks köylülerinin ağzından, böyle bir doğrula­mayı duymak şaşırtıcıdır. Maamafih bu Hıristiyanlar, Efes Hıristiyanlarından gelen kuşaklar olduğu ve çeşitli zulümler sırasında Efes'in doğusundaki dağlarda sığındakları düşünürsek, ortada şaşırtıcı bir şeyin olmadığını kabul edebiliriz. Türk dilini konuşup, atalarının örf ve adetlerini korumuşlardı.

Meryem Ana Ev'ini ziyaret günü dağda 5 saat yürüyüşü göze alan bu cesur insanlar, şüphesiz bunu ciddi bir nedene bağlıyorlardı. Bu hususta Mr. Poulin şöyle der: "Bu geleneği onlar icad etmedi. Bu gelenek onlara ne komşularından ne de Ortodoks kilisesinden gelmedi. Peki, ya kimden? Babalarından diye cevap verdiler. Bunu onlardan daha iyi bilen kimse yoktur."

EVİN MEYDANA ÇIKARILMASI

1881 yılında, Paris piskoposluğuna bağlı Gouyet adında bir rahip, Katerin Emmerik'in (1774-1824) yazdığı "Hazreti Meryem' in hayatı" kitabında anlatılan Meryem'e ait Ev'in, tanıma uygun olup olmadığını görmek için Efes'e gitmeye karar verir.

İzmir Başpiskoposu olan Monsenyör Timoni, onu cesaretlendirerek, araştırmalarına yardımcı olsun diye yanına bir genç verir. Rahip Gouyet, çantasına, üzerinde "zavallı, zararsız ve çaresiz bu yol­cuya lütfen saygı gösteriniz" sözlerinin yazılı olan bir pusula koyarak yola çıkar. Yolculuğu sorunsuz geçtikten sonra, Hazreti Meryem'in Evi'ni bulduğunu iddia ederek, raporunu Monsenyör Timoni ile Paris Piskoposluk otorilerine, hatta Roma'ya verir. Fakat başarılı olamaz.

On yıl sonra, İzmir Fransız hastanesi rahibelerinden Marie de Mandat Grancey, hastanedeki rahibeler camiasına, Katerin Emmerik' in "Hazreti Meryem'in Hayatı" kitabını okutuyordu. Meryem'in Efes'teki yaşamı ve ölümü ile ilgili bölümler bittiği zaman, rahibelerin rahibi olan Lazarist M. Jung şöyle der: "Efes o kadar uzak değildir, gidip görmeye değer."

Ayni tarihlerde İzmir Fransız Koleji müdürü ve İbranice uzman, Yahudi geleneklerini iyi bilen Lazarist rahip Eugene Poulin'de Katerin Emmerik'in kitabını inceler ve Efes'e bir gezi tertiplemye karar verir. Kendisi gitmediyse de iki rahip ve iki katolik görevli gönderir.

27 Temmuz 1891 de dört kişi yola koyulurlar, Efes'te civarı iyi tanıyan Mustafa adında bir zencinin yardımını isterler.

Fakat bir müddet evvel Mekitarist (Ermeni katolik) bir rahip Değirmendere'de bir şeyler bulduğunu iddia ettiğinden, Ayasuluk (Selçuk) yerine, Aziziye (Çamlık) den dolaşırlar. Değirmendere'deki Ortodoks manastırına geldiklerinde heyet başkanı Mr. Jung, oradaki iki papaz'a Hazreti Meryem nerede öldü diye sorar. Karşılığında "Kudüs te" diye cevap alır. Cevaplarından, Meryem'in ölümü ile ilgili, Bizans'ın resmi geleneğine sadık kaldıkları anlaşılıyordu.

Değirmendere gezisi hiç bir olumlu sonuç getirmediğinden, dört arayıcı Kuşadası'nda gecelemeyi ve ertesi gün ellerinde pusula ile Ayasuluk'tan hareket ederek ve Katerin Emmerik'in kitabını rehber sayarak araştırmalarına devam etmeye karar verirler.

29 Temmuz 1891 günü, saat 11'e doğru yorgun bir vaziyette, tütün dikilmiş küçük bir yaylaya varırlar. Susamış olduklarından, tarlada çalışan kadınlardan su isterler. "Suyumuz kalmadı, fakat manastıra gidin, orada su bulacaksınız" diye cevap alırlar. Bir işaretle, oldukça harap olmuş bir evi gösterirler.

Susuzluklarını iyice giderdikten sonra dört araştırmacımız etraflarına bakar ve şaşkına dönerler. Ne? Harabeye dönüşmüş ev, evin arkasındaki dağ, karşılarında deniz fakat...Katerin Emmerik tarafından Meryem in Evi için yapılan tasvirin ta kendisi, tıpatıp uyuyor. Donakalmış ve heyecanlı bir şekilde, evi tasvir eden satırları bir daha gözden geçirirler. Vazifelerini tam yerine getirmek için, civardaki tepeleri araştırmak isterler. Katerin Emmerik gerçekten dağın tepe­sinden, Meryem Ana Evi'nin bulunduğu yamaç, Efes ve Deniz göründüğünü yazıyordu. İki gün boyunca, tepeden tepeye koştular fakat Meryem Ana Evi'nin bulunduğu dağın tepesinden başka hiçbir yerden aynı zamanda Efes ve Deniz görünmüyordu. Böylece Meryem'in evini bulmuşa benziyorlardı. Sevinç içinde, İzmir'e dönerler ve keşiflerini anlatmaya başlarlar.

M.Jung'un amiri sayılan, M.Poulin, meslektaşını şakacı itham ederek, bizzat Efes'e gitmeye karar verir. Birinci keşif gezisinden onbeş gün sonra, yani 12 Ağustos'ta bizzat dağa tırmandıktan sonra, İzmir'e dönüşünde, tutkuyla meseleye sarılıp, derin ve bilimsel çalışmalarla bu işin peşine düşmeye karar verir.

Peder Henry Yung - İlk Ayin

M.Poulin gecikmeden 19 Ağustos'ta, ikinci kez Mösye Jung'u ve kültürlü dört katoliği yanına alarak, Efes'in yolunu tutar. Altı gün boyunca fotoğraf çekerek, ölçerek ve önemli veriler elde etmek için orada kalırlar.

M.Poulin'in sık sık ziyaret ettiği ve rahip Gouyet'yi unutmayan İzmir Başpiskosposu Monsenyör Timoni, Efes'teki Meryem Ana'nın evi ile ciddi bir şekilde ilgilenmeye başlar. Başkanlığında, yedi rahip ve beş laikten müteşekkil uzman bir heyet kurar.

1 Aralık 1892 tarahinde Monsenyör Timoni başkanlığındaki 12 kişilik heyet Meryem Ana'ya çıkar. Heyet, Katerin Emmerik'in anlattıktan ile bariz bir benzerlik olduğunu farkeder, yerinde hemen usulüne uygun şekilde bir tutanak tanzim edilir ve heyet üyeleri tarafından imza altına alınır.

Mösyö Jung'un Panaya Kapulu'yu keşfettiği tarih sayılan 29 Temmuz 1891 ile Monsenyör Timoni'nin aynı yere çıktığı tarih olan 1 Aralık 1892 arasında, rahibe Marie de Mandat Grancey bu yerin mülkiyetini kendi adına geçirtmek için çalışır, bu yerin satın alma görüşmeleri 15 Ocak 1892'den, 15 Kasım 1892 tarihine kadar sürer. Demek oluyor ki, rahibe Marie de Mandat Grancey bu yerleri satın aldıktan 15 gün sonra monsenyör Timoni Meryem Ana'ya çıkar.

Sonradan Mr.Poulin'in yazdığı gibi ev, çok güzel sekiz çınar ağacı ile çevriliydi. Bu çınarların bir kaç metre ötesinde, akarsuya doğru, uzun ve narin bir kavak ağacının tepesi ince bir ok gibi yükseliyordu. Bu büyük kayalıkların eteğinde, onu koruyan ve hükmeden bu dağda, koruyucu gölgeleriyle örtercesine gizleyen kavaklar altında, sanki bir sır saklıyormuş gibi bu tarihi ve küçük kilisenin, güzel ve saygıdeğer bir görünüşü vardı. Uzakları gözetleyip, yaklaşan düşmanı haber verircesine yükselen narin kavak ağacı ise, gelen ziyaretçilere sanki "Gelin burasıdır" diye sesleniyordu. (Poulin, Panaya Kapulu tarihi, el yazısı 1 cilt, sahife 30).

Mr. Poulin, yazılarında küçük kilise için "güzel ve saygıdeğer" olarak bahsetmektedir. Gerçekte Ev'in çatısı yoktu, dört duvar ise pek iyi bir durumda değildi. Rahibe Marie de Mandat Grancey kendi imkânlarıyla, drahomasının bir kısmını Ev'in tamiri ve civarının tan­zimi için hasreder.

Temmuzdan, Aralık 1894'e kadar çeşitli işlere girişilir. Böylece su kaynağına bir kanal açılır, daha pratik yollar tanzim edilir, küçük kilisenin bulunduğu yerden daha aşağısında teraslar yapılarak, bura­ya sebze bahçesi tesis edilir. Daha sonra, ziyaretçiler için, barınacak bir yer ve rahibeler için bir ev inşa edilir. En büyük problem ise küçük kilise idi. Hiçbir şeye dokunmamak için, bu dört duvarın üstüne istinad ettirilen camla örtülü bir çatı yapılır.

Rahibe Grancey eve çıkarken

Böyle bir çatının, estetik kıymeti tartışma konusu olabilir, acaba mimari açıdan daha iyi yapılamaz mı idi? belki böyle yapmakla Meryem'e ait Ev'in harabeleri korunmuştur.

İzmir'de Sen Polikarp kilisesinde, bugün hala görülebilen freskleri yapan mimar Raymond Pere, küçük kilisenin içinde mermerden küçük bir mihrap yapar, işte bu devrede, bir kenarında Meryem Ana heykeli dikilen ve küçük kiliseye doğru giden yolun sağına ve soluna zeytin ağaçları dikilir.

17 sene bu yerlerin sahibesi olduktan sonra, 1910 yılında rahibe Marie de Mandat Grancey, bu yerin mülkiyetini Mr. Poulin'e devreder 1915 yılında bu asil rahibe vefat eder.

1914-1918 savaş yıllarında, mülkiyet ile meşgul olunamamış. 1920 yılında, lazarist rahip olan Mr. Euzet ve Saint - Germain, Mer­yem Ana'ya çıktıklarında, Ev'i korumak için yapılan çatı mahvedilmiş, civarındaki güzel yeşil meşeler kesilmiş ve mihrabın parçalanmış olduğunu görürler. Dereye atılmış olan ve elleri kopmuş Meryem Ana'nın heykelini bulurlar. Bu heykel ancak 1931 yılında şeref köşe­sinde yer alır.

1928 yılında vefat eden Mr. Poulin, el yazısı ile yazılmış vasiyetnamesine istinaden Meryem Ana mülkiyetini, Mösyö Euzet'ye bırakır.

Ancak, 1917 yılında mülkiyet, Devlet Hazinesinin namına geçmiştir. Bundan ötürü dava açmak mecburiyeti hasıl olmuştur. Mahkemede ilk hamlede Meryem Ana'nın yeri cebel olmadığını ve ziraat yapılabilir tarla olduğunu ispatlamak gerekiyordu. Bundan başka vasiyetnamenin Türkiye'de, İsviçre kanunlarından alınan Medeni kanunun meriyete girmesinden önce düzenlendiği ispatlandı. En sonunda, 1932 de Yargıtay Mr. Poulin'in vasiyetnamesine istinaden, Mr. Euzet' ye mülkiyet hakkını tanıdı.

1947 de, bütün ormanların Devlete ait olduğu gerekçesiyle, yeni bir istimlak tehdidi ile karşı kalındı ise de Meryem Ana sahasında Orman ağacı niteliğinde ağaç olmadığını ispat etmek zor olmadı.

Nihayet, 1951 de Mr. Euzet, mülkiyeti, "Panaya Kapulu" Derne­ğine hîbe eder. Türk Hükümeti tarafından tanınan bu dernek daha sonra "Hazreti Meryem Ana Evi Derneği" olarak isim değiştirerek bu antik hırıstiyan madebini restore etmek ve daha iyi kıymetlendirmek için gerekli fonları toplamaya yetkili kılınır.

Bu derneğin çalışmaları ve Mr. Quatman ve Doktor Geschvvind yardımları sayesinde Meryem Ana Evi ve sahası kıymetlendi. Diğer taraftan, 1950'de hıristiyanlık için yüce sayılan bu yerin turistik değerini anlayan Türk Hükümeti, bugün Meryem Ana'ya çıkmak için takip ettiğimiz yolun döşenmesine özen göstermiştir.

ARKEOLOJİ

1892 de Atina Fransız okulunun iki üyesi Meryem Ana'ya çıka­rak bu dini yerin ne denli eski bir eser olduğunu kavrarlar ve ikna olmuş bir vaziyette ayrılırlar. 1898 de Fransız hükümetinin mimarı olan Mr. Carre, derinlemesine yaptığı bir inceleme sonunda, bu önemli yapının birinci yüzyıla ait olduğunu teyit eder. Efes Artemis tapınağı araştırma müdürü Oxford'lu M.Hogart ve İtalyan Hükümetinin resmi mimarı M.Rosetti, aynı görüşü paylaşırlar. 

Daha sonraki yıllarda R.P.Lagrange ve M.Lambakis yaptıkları açıklamalarla, her ne kadar yapının daha yakın bir tarihe rastladığını söylerlerse de son araştırmalar Meryem Ana'ya ait Ev'in temelleri birinci yüzyıla ait olduğunu açıkça göstermektedir. 1966'da profesör Prandi'nin mahallinde yaptığı kazılara istinaden, 1967 yılında Portekiz'in Lisbonne şehrinde aktedilen Beynelmilel Mariolojik (Meryem Ana ile ilgili) kongrede, verdiği izahata göre, küçük kilise duvarlarının, yapıcıların yıkmak istemedikleri daha eski temeller üzerine işlendiği ve yaptığı kazı esnasında bulduğu üç kabirden cesedin yönü Meryem Ana Evi'ne doğruydu, bu da Meryem Ana'ya ifade edilmek istenen saygının işareti olduğunu izahatına ilaveten bildirdi.


Meryemana.net'ten alıntıdır.
Kütüphanesi "read online" olarak açıktır.


Catherine Emmerich tarafından yazılan :
The Dolorous Passion of Our Lord Jesus Christ
İngilizce online oku

 SERVANT OF GOD, Sr. Marie de Mandat-Grancey, and the Virgin Mary's House, Ephesus,video


****



-Burası gerçekten de Meryemana'nın yaşadığı ve gömüldüğü yer midir ? Yoksa siyasi bir çıkar mı vardır?

-Mary Magdalena - Mecdelli Meryem'in de Efes'te gömüldüğü söylentileri ...

-bulunan 3 lahitin kimliği...

-gezginlerin ,rahip ve rahibelerin günlüklerinin gizlenmesi...

-Wood ve Falkener'in bahsetttiği mezarlıklar...

-Aziz Pavlos'un bunlardan hiç bahsetmemesi (yada İncil hazırlanırken, bahsettirilmemesi) ...

- İncil yazarlarında Yuhanna (St.John 67 yılında öldüğü söylenir) 'ın da ,mezarının Efes Ayasuluk 'ta olması ve bunlardan bahsetmemesi...

- 

Aziz Luka diye anılan mezarın 
( J.T.Wood'un kitabı online sayfa 58, ) ,Magnesia kapısının orada Meryemana evine giderken bekçi gibi yolu gözlemesi...(ki bugün Aziz Luka olarak kabul görmez ! )

Discoveries at Ephesus Wood including the SITE AND REMAINS OF THE GREAT TEMPLE OF DIANA   e-book

Modern Discoveries on the site of Ancient Ephesus by J.T.Wood  e-book


-3.Konsil'in Efes'te toplanması ( Artemis Kültü yüzünden, halk hıristiyanlığa geçmek istemiyordu, Meryemana'ya verilen bir ünvan ile bu problem aşılacaktı, nitekim 3. Konsil kararları ile Hz.İsa "Tanrının oğlu" sıfatını alınca , otomatikman Meryemana da "Tanrının oğlunun annesi" ünvanını aldı. Böylece Meryemana ,Artemis'in sahip olduğu gençkız,kadın,anne ve Tanrıça gibi tüm ünvanlarına sahip olmuştu.)...

EFES KONSİLİ İngilizce 3 bölüm e-kitap

AUTHORITATIVE CHRISTIANITY. VOLUME I ,by JAMES CHRYSTAL,1895


AUTHORITATIVE CHRISTIANITY. VOLUME II ,by JAMES CHRYSTAL,1895


AUTHORITATIVE CHRISTIANITY. VOLUME III ,by JAMES CHRYSTAL,1895

-ve tabii ki rahibe Grancey'in yeri satın alması,devretmesi,vakıf olması ve Vatikan....

Gizem hala devam ediyor...

SB.


***

İNGİLİZCE e-book
Catherine Emmerich'ın hayatı 2 bölüm bir arada:
LIFE OF ANNE CATHERINE EMMERICH
VERY REV.K.E.SCHMOGER, C.SSR.


FRANSIZCA e-book
VISIONS d'ANNE-CATHERİNE EMMERİCH sur la vie De NOTRE-SEIGNEUR JESUS-CHRIST
tome premier

tome deuxieme

tome troisieme

.....................

Where is Mary Magdalene buried?

 Legends, rumours and traditions ...

St.John - Timothy - Mary Magdalena -Seven Sleepers
Ephesus, And The Temple Of Diana by Edward FALKENER

page 19

....Nor do they respect St.John only ; St.Paul comes in for an equal share of their attention. They select one of the best preserved towers of the city wall for his prison and one of them in the fervour of his zeal slept in it a whole night. And as in Jerusalem they point out the house of the rich man, the house of the poor man, and the window out of which Pontius Pilate looked ; so here they show you the tomb of the Virgin Mary the tomb of Mary Magdalene, the tomb of St.John, and the tomb of Timothy ; not to mention the tombs of the seven sleepers...

page 150

...That the people,on embracing Christianity, continued for some time to inhabit the ancinet city, is evident from the existence of two churches in the centre of Ephesus ; and from the existence of these churches it is probable that St.John's Church stood also at Ephesus, on Mount Pion, and not at Aiaslik (Ayasuluk).

The accounts of the situation of the Church of St.John are exceedingly contradictory. "In the Greek Synaxaria ,p.21,the church of St.John is said to have been built on a hill in old Ephesus, which was called ....(a name which would denote its being higher than the adjoining hill or hills). To the west of this hill was the tomb of Timothy. The tomb of Mary Magdalena, and that of the Seven Sleepers, or boys, as the original calls them, are to be found on an adjoining hill, wich is called .....,a name clearly designating the clefts or quarries of Mount Pion." Now this would lead us to conjecture that the church stood on the southern or higher eminence of Mount Pion, the tomb of Timothy near the theatre, and those of Mary Magdalene and the Seven Sleepers on the adjoining eminence of Mount Pion : for no one would imagine Aisalik (Ayasuluk) to be the site of ancient Ephesus...

Edward Falkener - read on line : 
or download e-book

WHO IS MARY MAGDALENE ?

Mary Magdalene is a saint whose feast day is July 22.

Among Jesus Christ's followers, "ministering unto him," were "certain women" who "had been healed of evil spirits and infirmities" (Matt. 27:55; Luke 8:2). One of these women was "Mary called Magdalene" (that is, Mary of Magdala, a town in Galilee), out of whom Jesus "had cast seven devils" (Mark 16:9; Luke 8:2). Mary and "many other women" looked on from afar when Jesus was crucified (Matt . 27:55; Mark 15:40), she and "Mary the mother of James and Joses" sat by the sepulcher in which Jesus was entombed (Matt. 27:61), and the two Marys later brought spices to the sepulcher with the intention of anointing the body. It was to Mary Magdalene that Christ first appeared following his resurrection (Mark 16:9; John 20:1-18). Exclaiming "Rabboni!" ("Teacher!"), Mary embraced him, or tried to, prompting the risen Lord to tell her (in the original Greek of John's gospel), "me mou uptou" ("Do not cling to me" or "Do not hold on to me"), translated in Latin as "Noli me tangere" ("Do not touch me") (John 20:17).

It seems, based on the biblical text, that Mary Magdalene was an affectionate lady with some physical or psychological problems. But what did she do to get a bad reputation? The traditional view of her as a reformed prostitute and penitent seems to be literally a case of mistaken identity. There is no reason why Mary Magdalene should be identified with Luke's "woman in the city, which was a sinner"(7:37-50), John's "woman taken in adultery" (8:3-11), or anyone else. Nor should Mary be faulted for coming from Magdala, a reputedly wicked town, which may be why she left it. As for the "seven devils," demon possession was associated with sickness, not sin.

There is virtually nothing in the Bible to suggest that Mary Magdalene was Jesus' lover or wife (trying to embrace her "Teacher" hardly counts). an international group of biblical scholars formed in 1985, has expressed the view that Jesus and the Magdalene probably had "a special relationship" . Such a relationship is reflected in two extrabiblical Gnostic works. According to the third-century Gospel of Philip, Jesus loved "his companion" Mary more than all the other disciples, and often kissed her on the mouth, to the annoyance of the other disciples. And in the second-century Gospel of Mary, the disciple Levi defends Mary against Peter (who asks, "Did [the Savior] really speak with a woman without our knowledge [and] not openly? Are we to turn about and all listen to her? Did He prefer her to us?") by saying, "But if the Savior made her worthy, who are you indeed to reject her? Surely the Savior knows her very well. That is why He loved her more than us."


Legend: 
Mary Magdalene was of the district of Magdala, on the shores of the Sea of Galilee, where stood her families castle, called Magdalon; she was the sister of Lazarus and of Martha, and they were the children of parents reputed noble, or, as some say, royal descendants of the House of David. On the death of their father, Syrus, they inherited vast riches and possessions in land, which were equally divided between them. 
Lazarus betook himself to the military life; Martha ruled her possessions with great discretion, and was a model of virtue and propriety, -perhaps a little too much addicted to worldly cares; Mary, on the contrary, abandoned herself to luxurious pleasures and became at length so notorious for her extravagant lifestyle that she was known through all the country round only as 'The Sinner'.

Allegorical interpretation of scripture: 
Sinners were people devoted to the god, Sin. Moses spent 38 of 40 years in the Wilderness of Sin, the land where the god, Sin, was worshipped. Sinai is the feminine form of Sin; therefore, Mount Sinai can be called "the mountain of the goddess," feminine counterpart of Sin. "Mary Magdalene" represented the Great-Goddess-Mother-Queen, wife of "Jesus." Historically, she was the daughter of Juba II, the black-skinned King of Mauretania and wife, Queen Cleopatra Selene (daughter of Antony and Cleopatra).

Mauretania is from mauro, which means black; Magda means greatest. Mauro Magda, literally black greatest can be translated as "The Greatest Queen with black skin" from the land of Mauretania. The name, "Mary Magdalene," was chosen so that her historical identity could be discovered when Luke-Acts and Revelation are interpreted allegorically.

Legend: 
Her discreet sister, Martha, frequently rebuked her for these disorders and at length persuaded her to listen to the exhortations of Jesus, through which her heart was touched and converted. The seven demons which possessed her, and which were expelled by Jesus, were the seven deadly sins common to us all. The struggles of these seven principal faults are; first, Gluttony or the pleasures of the palate; secondly, Fornication; thirdly, Covetousness, which means Avarice, or, the love of money, fourthly, Anger; fifthly, Dejection; sixthly, "Accidie," which is the sin of spiritual sloth or sluggishness; and seventhly, kenodocila which means ego, foolish pride or vain glory.

On one occasion Martha entertained the Saviour in her house, and, being anxious to feast him worthily, she was 'cumbered with much serving.' Mary, meanwhile, sat at the feet of Jesus, and heard his words, which completed the good work of her conversion; and when, some time afterwards, be supped in the house of Simon the Pharisee, she followed him thither and she brought an alabaster box of ointment and began to wash his feet with tears, and did wipe them with the hair of her head, and kissed his feet, and anointed them with ointment - and He said unto her, Thy sins are forgiven.'

Fact: 
Seven in Hebrew is Shabbat. Shabbat Hamalka represented the feminine side of Yahweh - his consort, and she is of extremely ancient origin. Sometimes called Asherah, Shekhina, etc., this goddess is a combination of Queen, Bride, and Goddess. The word translated as "demons" can be, and is, translated as "Angels" in other biblical verses.

Allegorical interpretation of scripture: 
The referenced "anointing scene" harkens to the Old Testament, Song of Solomon. King Solomon and his "Black and Beautiful Sister-Bride" sing a love song as they profess their everlasting love. Many myths of "gods and goddesses" describe them as "Sister-Bride, Brother-Groom." Many ancient goddesses had black skin. Black king of Libya, Juba II, married a second time; his second wife was Glaphyra, widow of Alexander III, son of Herod the Great and Jewish princess, the Hasmonean Mariamme. With that marriage, Juba's children with Selene and Glaphyra's children with Alexander became "Brothers and Sisters." When Juba's eldest daughter married Glaphyra's eldest son, they became, "Sister-Bride, Brother-Groom."

Mary Magdalene was one of the most devoted of his followers, always by his side and 'ministered to him of her substance.' She attended him to Calvary, stood weeping at the foot of the cross, and was the first to see the Christ risen. Extra-biblical and Gnostic traditions about Mary Magdalene holds that she was the wife of Jesus and pregnant with his child at the time of his death, a fact which was omitted by later revisionist editors of the Gospels. Interpreted allegorically, Luke-Acts reveals their marriage, a daughter, and two sons.

There is good argument which supports the idea of their marriage. Bachelorhood was very rare for Jewish males of Jesus' time, being generally regarded as a transgression of the first mitzvah (divine commandment): "Be fruitful and multiply". Mary Magdalene appears with great frequency (especially as compared with other women in the Gospels) and is shown as being a close follower of Jesus. 

In the scene of the wedding at Cana, the names of the nuptial couple are not mentioned, but Jesus acts as a groom would be expected to act at such a wedding. Mary's presence at the Crucifixion and Jesus' tomb is consonant with a role as grieving wife and widow.

After the Crucifixion she watched by his tomb, and was the first to whom he appeared after the resurrection; her unfaltering faith, mingled as it was with intense grief and love, obtained for her this peculiar mark of favor. It is assumed by several commentators that Jesus appeared first to Mary Magdalene because she, of all those whom he had left on earth, was his beloved and in most need of consolation: The disciples went away unto their own; but Mary stayed without the sepulcher and wept.

Legend: 
Tradition relates that afterwards in Italy, Mary Magdalene visited the Emperor Tiberias (14-37 AD) and proclaimed to him about Christ's Resurrection. According to tradition, she took him an egg as a symbol of the Resurrection, a symbol of new life with the words: "Christ is Risen!" Then she told Tiberias that, in his Province of Judea, Jesus the Nazarene, a holy man, a maker of miracles, powerful before God and all mankind, was executed on the instigation of the Jewish High-Priests and the sentence affirmed by the procurator Pontius Pilate. Tiberias responded that no one could rise from the dead, anymore than the egg she held could turn red. Miraculously, the egg immediately began to turn red as testimony to her words. Then, and by her urging, Tiberias had Pilate removed from Jerusalem to Gaul, where he later suffered a horrible sickness and an agonizing death.

Allegorical interpretation of scripture: 
After the "Passover Pageant," designed to merge the Jewish "Messiah" with the Greco-Roman "Dying-and-Resurrected gods" (Dionysus, Osiris, etc.), the woman who played the role of "Mary Magdalene" accompanied her husband, the man who portrayed "Jesus," to Alexandria, Egypt. "Jesus" became the Alabarch of Alexandria; "Mary Magdalene" assumed one of the names carried by her famous grandmother, Cleopatra Thea Philo Pater (wife of Marc Antony), which were probably the names she also carried. Using the name, Philo, and claiming to be a man, "Mary Magdalene" became famous as the philosopher and chief proponent of merging of Judaism with Greek Philosophy. She also promoted the allegorical interpretation of scripture, the only method by which their story could be told.

Legend: 
Suggestions of commentators and legend continues her story. Fourteen years after the ascension, Lazarus with his two sisters, Martha and Mary; with Maximin, one of the seventy-two disciples, from whom they had received baptism; Cedon, the blind man whom our Saviour had restored to sight; and Marcella, the handmaiden who attended on the two sisters, were by the Jews set adrift in a vessel without sails, oars, or rudder; but, guided by Providence, they were safely borne over the sea till they landed in a certain harbor which proved to be Marseilles, in the country now called France.

The people of the land were pagans, and refused to give the holy pilgrims food or shelter; so they were fain to take refuge under the porch of a temple and Mary Magdalene preached to the people, reproaching them for their senseless worship of idols; and though at first they would not listen, yet being after a time convinced by her eloquence, and by the miracles performed by her and by her sister, they were converted and baptized. And Lazarus became, after the death of the good Maximin, the first bishop of Marseilles.

These things being accomplished, Mary Magdalene retired to the cliffs not far from the city. It was a frightful barren wilderness and in the midst of horrid rocks she lived in the caves of Sainte-Baume; there for thirty years she devoted herself to solitary penance for the sins of her past life, which she had never ceased to bewail bitterly. During this long seclusion, she was never seen or heard of, and it was supposed that she was dead.

She fasted so rigorously, that but for the occasional visits of the angels, and the comfort bestowed by celestial visions, she might have perished. She was given the Holy Eucharist by angels as her only food. Every day during the last years of her penance, the angels came down from heaven and carried her up in their arms into regions where she was ravished by the sounds of unearthly harmony, and beheld the glory and the joy prepared for the sinner that repenteth.

One day a certain hermit, who dwelt in a cell on one of those wild mountains, having wandered farther than usual from his home, beheld this wondrous vision-the Magdalene in the arms of ascending angels, who were singing songs of triumph as they bore her upwards; and the hermit, when he had a little recovered from his amazement, returned to the city of Marseilles, and reported what he had seen.

Allegorical Interpretation of scripture: 
"Mary Magdalene" spent the remainder of her life in various locations including: Alexandria, Rome, Emesa, and Greece using a variety of aliases.

Legend: 
According to Church tradition, Mary Magdalene remained in Rome until the arrival of the Apostle Paul, and for two more years still, following his departure from Rome after the first court judgment upon him.

Allegorical interpretation of scripture: 
Paul was never an "apostle" but remained the arch-enemy of Jesus and all he attempted to teach and to do. "Jesus" and "Mary Magdalene," using aliases, lived in Rome from 41 until 54. They filled powerful positions under Emperor Claudius and were responsible for the many innovations that improved the lives of Roman citizens, including the poorest and most vulnerable. Both their sons served as "Procurator of Judea." (One from 46 to 48; the other from 51 to 60.)

Legend: 
From Rome, Mary Magdalene, moved to Ephesus where she unceasingly labored the holy Apostle John, who with her wrote the first 20 Chapters of his Gospel (John 1-9, John 10-20). There the saint finished her earthly life and was buried. Mary was transported miraculously, just before she died, to the chapel of St. Maximin, where she received the last sacraments. She died when she was 72.

Allegorical interpretation of scripture: 
"Mary Magdalene" and "Jesus" traveled to Ephesus and may have lived there when she wrote "The Gospel of John." However, her work was "over-written" by a later author who called himself "John" and corrupted much of her original work. "Mary Magdalene" was also known as "Io Anna," the feminine form of "John." Io and Anna are both names of goddesses.

Legend: 
In 899 the Emperor Leo VI transported her alleged relics to a monastery in Constantinople. It was not until the tenth century that devotion to Mary Magdalene, the composite saint, took root in the west.

Allegorical interpretation of scripture: 
"Mary Magdalene" was buried in her family's mausoleum in Mauretania. She is called, "The Roman Woman," and the mausoleum is called, "the tomb of the Christian woman," which can also be translated as, "the tomb of the Feminine Christ."

for more information on this tomb ... 

About 1050 the monks of Vézelay, an abbey recently reformed and affiliated to Cluny, began to claim her body, brought, they related, from the Holy Land either by a ninth-century saint, Badilo, or by envoys dispatched by their founder. A little later a monk of Vézelay believed that he had detected in a crypt at St. Maximin in Provence, carved on an empty sacrophagus, a representation of the unction at Bethany. The monks of Vézelay pronounced it to be Mary Magdalene's tomb from which her relics had been translated to their abbey. Thus the erection of one of the finest examples of Romanesque architecture was made possible by pilgrims to a spurious relic.

The Provençals, however, took full advantage of this development and outstripped Vézelay by pilgrimages to three places henceforward associated with Mary Magdalene. One of these was St. Maximin, where the crypt still contains sacrophagi attributed to the Magdalene, St. Maximin and St. Sidonius. The representation of the anointing has, however, disappeared.

Another is the Sainte Baume, a grotto in the face of a cliff, where Mary Magdalene is said to have spent long years in penance and ecstatic contemplation, whose detail was suggested by the life of the penitent Mary of Egypt.

The third is a church on the coast, built and fortified against pirates in the twelfth century. Dedicated originally to St. Mary (our Lady) of the Sea, its title became The Three Marys of the Sea--'Les Saintes Maries de la Mer." A legend originating about the year 1200 informs us that Mary Magdalene, driven out to sea by the Jews, landed there together with Mary, mother of James, Mary Salome, her sister Martha, their maid Sara, Lazarus, Maximin, one of the seventy-two disciples, and Sidonius, the man born blind. In fact Maximin and Sidonius were saints of Auvergne, the latter being the fifth century man of letters and bishop; Lazarus was a fifth century bishop of Aix; Martha, the two Martyrs and Sara were Persian martyrs of the fourth century whose relics were brought later to southern Gaul.

(quotation from)

***

– Is she buried in Ephesus in Turkey, as the Church believes ? (Gregory of Tours (538-594), chronicler of the Frankish kings in the late 6th century, who recorded the older tradition that Mary Magdalene died in Ephesus where she had lived for many years with Jesus’s mother, Mary, and John the Evangelist, thought to have been the author of the Fourth Gospel.He wrote also about the house of Virgin Mary.)

– Was she buried on Temple Mount in Jerusalem, and were her remains moved to the West when the First crusaders took Jerusalem?

– Is she buried under the Basilica of St Maximin? (a document in Latin (c. 5th to 6th century) which, referring to an earlier record, claimed that Mary Magdalene had travelled to Aix-le-Provence with Saint Maximin and had lived there for many years before she died in Aix at the age of 60. In keeping with the mission of Jesus entrusted to Mary Magdalene and the apostles, she and Maximin had preached the gospel in Gaul, and Maximin had become the first Christian bishop in Gaul (usually referred to as Bishop Maximus). He placed her embalmed body in a crypt and had a Basilica built over it to honour and protect it.)

– Are some of her bones hidden in a crypt at Vezelay? (The body was said to have been removed during the Saracen invasions as it was feared it would be discovered and destroyed. Rumour has it that part of the remains were taken to the French monastery of Vezelay in Burgundy, the church of which carried Mary Magdalene’s name.)

– Or are her relics buried in more than one place? (Certain documents favouring the Constantinople (Byzantium) account of Mary Magdalene’s burial place claim that part of her relics were transferred in the 9th century to the monastery Church of St Lazarus and that, some time after the final Crusade, were moved to Italy where they were buried beneath the altar of the Lateran Cathedral in Rome. Other documentation places part of her relics near Marseilles where, as mentioned, the splendid St Maximum’s Basilica was built over them.)

In the meantime The House of Virgin Mary [ Marie de Mandat Grancey bought in 1892 (belongs now to"Hazreti Meryem Ana Evi Derneği" ), is under the control of Vatican ! ] , they say ,when it was discovered , that they had found much more than one sarcaphage !!! So...



The only honest answer to the first question is: 
We don’t know. 
It's still a mystery...


SB.


* J.T.WOOD
British architect and engineer John Turtle Wood was sent by the British Museum to Ephesus, to search for the temple and eventually excavate it. In all, Wood spent eleven years at Ephesus (1863-1874), eventually finding and excavating the temple some seven meters below the ground surface.

two e-books

Discoveries at Ephesus Wood including the
SITE AND REMAINS OF THE GREAT TEMPLE OF DIANA
page 56 St.Luke's Tombs and page 120


Modern Discoveries on the site of Ancient Ephesus by J.T.Wood
page 39 tombs



*Edward Falkener (1814 -1896) London

Architect, architectural draughtsman, writer on ancient Greek and other architecture, in London, Cheshire (1866-75) and Camarthenshire (1875 onwards). In 1836 he became a student at the Royal Academy.

Ephesus, And The Temple Of Diana by Edward Falkener. London: 1862. (Listed in Annual Report From The Council Of The Royal Academy in 1863).




***

ERMENİ İSYANI 1894- 1920

19. yüzyıl sonunda, Ermeni milliyetçileri, Batılı siyasî idealler ve kendi vatanlarını kurma arzusuyla kışkırtılmış olarak, Osmanlı İmparatorluğu'na karşı isyan etmeye başladı. 1. Dünya Savaşı patlak verdiğinde, Rus birlikleri Türkiye'nin doğusunu işgal etti ve pek çok Ermeni onların saflarına katıldı. 

1915 itibarıyla, Hıristiyan Ermeniler ve Müslümanlar arasındaki çatışma trajik bir kan gölüne döndü. Sonraki beş yıl içinde, iki milyondan fazla Ermeni ve --Türk, Kürt ve Azeri-- Müslüman hastalık, açlık, soğuk ve katliamlar sonucu öldü. Bu bir saatlik program bu korkunç çatışmanın ayrıntılarını incelemekte, gerekçelerini açıklamakta ve Batılı güçlerin bu çatışmada oynadığı kilit rolü ortaya koymaktadır.

Ermeni İsyanı 1894-1920 ; Türk, Rus ve Amerikan kaynaklarındaki arşiv filmlerini ve fotoğraflarını kullanmakta ve aşağıda belirtilen uzmanlar ile yapılan görüşmeleri içermektedir: 
Norman Stone, Bilkent Üniversitesi Tarih Bölümü 
Yusuf Halaçoğlu, Gazi Stratejik Araştırmalar Merkezi (GSAM) Müdürü 
Justin McCarthy, Louisville Üniversitesi Tarih Bölümü 
Yusuf Sarınay, Devlet Arşivleri Genel Müdürü 
Seçil Karal Akgün, Orta Doğu Teknik Üniversitesi Tarih Bölümü Stanford Shaw, Bilkent Üniversitesi Tarih Bölümü

Amerikalı yönetmen Marty Callaghan tarafından çekilen "Ermeni İsyanı" adlı belgesel Ermeni lobisinin baskısıyla ABD'deki televizyonlarda gösterilmeyince Türk Tarih Kurumu devreye girdi. Kurum, belgeseli satın alarak sitesinde yayınlamaya başladı.
Film, geçen yıl (2011) ABD Kongresi’nde gündeme geldi. 

Ermeni iddialarına yer veren “Aghet-Bir Soykırım” adlı yalan ve manupile edilmiş belgeselin gösterilmesinin ardından, Türk kuruluşları da harekete geçti. Türk-Amerikan Dernekleri Asamblesi onların belgeseline yanıt olarak aynı binada Callaghan’ın çektiği belgeseli yayınladı.

GERÇEKLER

SB.

La Révolte Arménienne: 1894-1920

À la fin du 19e siècle, les nationalistes arméniens, poussés par les idéals politiques occidentaux et le désir pour leur propre patrie, commencèrent à révolter contre l'Empire Ottoman. Lorsque la Première Guerre mondiale s'éclata, les troupes russes envahirent la Turquie orientale et les Arméniens rejoignirent leur rang. Dès 1915, la lutte entre les Arméniens chrétiens et les musulmans se transforma à un bain de sang tragique. Dans les cinq années suivantes, plus de deux millions Arméniens et musulmans --turcs, kurdes et azéri- moururent de maladies, famine, froid et par massacres absolus. Ce programme d'une heure examine les détails de cette lutte horrible, explique les raisons et dévoile le rôle clé joué par les puissances occidentales dans le conflit.

La Révolte Arménienne utilise les films des archives et les photos des sources turques, russes et américaines, et inclut les entretiens avec les experts comme:

Norman Stone, Département de l'Histoire, Université de Bilkent 
Yusuf Halaçoğlu, Centre de Recherches Stratégiques à l'Université Gazi 
Justin McCarthy, Département de l'Histoire, Université de Louisville 
Yusuf Sarınay, Directeur des Archives Républicaines Turques 
Seçil Karal Akgün, Département de l'Histoire, Université Technique du Moyen-Orient 
Stanford Shaw, Département de l'Histoire, Université de Bilkent

SB.

Der Armenier Konfilkt

Die geographische Lage der Türkei verleiht ihr eine Brückenrolle. Sie befindet sich am Knotenpunkt der Kontinente Asien und Europa, somit verbindet sie durch ihre Meeresstraßen das Schwarzes Meer mit dem Mittelmeer und wegen ihrer geopolitischen Lage im Mittelpunkt von Mittelasien, Kaukasien und dem Nahen- Ostens lenkt sie die Aufmerksamkeit der ganzen Welt auf sich zu.

Auf Grund dieser geopolitischen und geostrategischen Lage wird heute die Türkei verschiedenen Intrigen ausgesetzt, wie es auch das Osmanische Reich in der Vergangenheit ausgesetzt war. Die Kolonialmächte, die das Osmanische Reich teilten und somit in die historische Reminiszenz herabsenken wollten, haben auch die Armenier, die seit Jahrhunderten in freundschaftlichen Verhältnissen zu den Türken lebten, bei ihren hinterlistigen Zwecken ausgenutzt.

Sowie in der Vergangenheit gibt es auch heute Länder, die über die armenische Gesellschaft politische und wirtschaftliche Vorteile für sich zu verschaffen versuchen. Um die Türken und die Türkei mit dem angeblichen Völkermord an Armeniern zu beschuldigen, werden in manchen Ländern Denkmäler errichtet, in manchen Ländern werden für die Bekanntmachung des angeblichen Völkermordes Beschlüsse auf die Tagesordnung ihrer Parlamente gebracht und in manchen Ländern wird sogar der angebliche Völkermord durch diese Parlamente anerkannt. Diese Themen sind eigentlich den Historikern zu überlassen, aber die Politiker mancher Länder missbrauchen sie für ihre eignen Interessen.

Im Laufe der Geschichte wurden die Armenier durch die Römer, Perser und Byzantiner von einem zum anderen Ort Anatoliens vertrieben. Sie wurden sie in Kriege verwickelt und öfters als Bürger der dritten Klasse behandelt. Aber nachdem die Türken Anatolien betraten, genossen die Armenier die gerechte, menschliche, tolerante und verbindende Moral und den Glauben der Türken. Das 19. Jahrhundert war "Das goldene Zeitalter der Armenier", in dem diese Beziehungen sich entwickelten und ihren Höhepunkt erreichten. Unter den nichtmoslemischen Staatsangehörigen im Osmanischen Reich waren die Armenier diejenigen, die die Möglichkeiten am meisten nutzten, welche das Osmanische Reich seinen fleißigen, würdigen, anständigen und fähigen Bürgern anbot. Sie waren vom Wehrdienst ganz befreit und brauchten zum Teil auch keine Steuern zu zahlen. Dies ermöglichte ihnen im Handel, in den handwerklichen Berufen, in der Landwirtschaft und in den Verwaltungsdiensten aufzusteigen. Auf Grund ihrer Loyalität und ihrer Integration in die türkische Gesellschaft und ihres friedlichen Lebens mit dem türkischen Volk bezeichnete man das armenische Volk zu Recht als "Getreues Volk". Unter den Armeniern, die in ihrer Umgebung auf Türkisch sprachen und sogar ihre Gottesdienste in der türkischen Sprache abhielten, gab es Leute, die viele wichtige Positionen im Staatsdienst erreichten. Manche waren sogar als Minister für öffentliche Dienste, als Marine- Außen- und Finanzminister, sowie als Minister für Staatskasse, für Post- und Telegrammwesen, sowie für Münzstätte oder als Staatssekretäre in diesen Ministerien tätig. Es gab sogar Autoren unter ihnen, die über die Probleme des Osmanischen Reiches, Werke im Türkischen und in Fremdsprachen verfassten.

In den Zeiten, als das Osmanische Reich begann an Macht zu verlieren, mischte sich Europa fast in alle inneren Angelegenheiten des Osmanischen Reiches ein. In dieser Zeit machte sich auch eine Verschlechterung in den türkisch-armenischen Beziehungen bemerkbar. Durch die Aktivitäten der Provokateure, besonders der Missionare, welche die Europäer ins Osmanische Reich heimlich brachten, versuchte man die Armenier religiös, wirtschaftlich, gesellschaftlich und politisch von der türkischen Gesellschaft zu isolieren. Somit fingen die blutigen Auseinandersetzungen an, aus denen meistens die türkische Seite mit Schaden herauskam. In den Aufstandsbewegungen, die in Ostanatolien begannen und die sich bis nach Istanbul verbreiteten, kamen Tausende von Türken und Armeniern ums Leben.

Im Ersten Weltkrieg kämpften Armenier als osmanische Soldaten gegen den Feind und sie waren im Nachschubdienst tätig. Aber an der Front gingen die meisten von ihnen zur Seite des Feindes über und kämpften gegen die Türken. Hinter der Front verübten sie ein Blutbad, ohne einen Unterschied zwischen Frauen, Kindern und älteren Menschen zu machen. Sie töteten Tausende von Moslems und verwandelten Anatolien in eine Ruine.

Der Osmanische Staat traf natürlich Maßnahmen ein, um diese Aufstände zu unterdrücken und niederzuschlagen. Diese Maßnahmen wurden missdeutet. Und durch Provokationen und Versprechungen des Auslandes begannen die Armenier das Land zu teilen, in dem sie seit tausend Jahren im Wohlstand lebten.

Die Armenier organisierten sich in den türkenfeindlichen Untergrundbewegungen, wie der Hintschak-, Taschnak-, Ramgavar-Bewegung, revolutionäre Partei der Hintschaken, Bund auf Armenien, Bund für junges Armenien, Bund für Einheit und Befreiung und Schwarzes Kreuz -Bewegung. Durch diese Bewegungen versuchte man das armenische Volk zum bewaffneten Aufstand aufzuhetzen. Nach Bildung dieser Bewegungen kam es überall im Land zu Aufständen und diese hatten führte dazu, dass Tausende von Türken und Armenier ums Leben kamen.

Obwohl sich das Osmanische Reich im Kriegszustand befand, versuchte man 9-10 Monate lang diese Unruhen durch "lokale Maßnahmen" zu unterdrücken. Aber als man merkte, dass die Unruhen auf diese Art und Weise nicht mehr zu verhindern waren, blieb dem Osmanischen Reich nichts weiteres übrig, als -wie alle anderen Bürger- auch die Armenier aus den Kriegsgebieten zu entfernen und einer "Auswanderung und Ansiedlung", mit anderen Worten einer "Umsiedlung" zu unterwerfen. In dieser Zeit leitete die Osmanische Regierung am 24. April 1915 gegen Angehörige der bewaffneten armenischen Untergrundbewegungen eine Operation ein, und nahm 2345 Anhänger wegen Landesverrats fest.

Die Angehörigen der bewaffneten armenischen Untergrundbewegungen und einige Länder, die die Armenier für ihre politischen und wirtschaftlichen Interessen ausnutzen wollten, propagierten intensiv dafür, die Umsiedlung der Armenier und die Festnahmen vom 24 April 1915 als ein "Genozid" darzustellen und die Weltöffentlichkeit davon zu überzeugen.

Gleich nach dem Ersten Weltkrieg besetzten die Armeen der Alliierten Istanbul und andere Gebiete im Osmanischen Reich. Die Engländer, die zu den Besatzungsländern gehörten, nahmen 143 Personen fest, unter denen sich auch politische und militärische Führer der Osmanischen Regierung, sowie auch bekannte Intellektuelle befanden, mit der Behauptung, dass sie bei armenischen Unruhen Kriegsverbrechen begangen, wurden sie auf die Insel Malta vertrieben und eingesperrt. Gleich danach begannen die Gerichtsverhandlungen. Über diese 143 Personen wurden in den osmanischen Archiven eine umfassende Untersuchungen durchgeführt, jedoch konnte man dem Gericht keine Beweise über die Genozid-Beschuldigungen vorlegen. Hilflos untersuchte die englische Regierung auch die Berichte in englischen und amerikanischen Regierungsarchiven und kam trotzdem zu keinem Ergebnis.

In einem Bericht, der im amerikanischen Archiv zu finden ist, schrieb der englische Botschafter R.C. Craigie am 13. Juli 1921 an Lord Curzon folgendes: "Es tut mir leid es mitzuteilen, dass es keine Beweise gegen die auf Malta verhafteten Türken gibt. Es gibt keinen einzigen konkreten Vorfall, der einen genügenden Beweis dafür bildet. Die erwähnten Berichte enthalten auf keinen Fall weitere Beweismittel, welche die Informationen über die Türken ergänzen können, über die die Regierung Ihrer Majestät gerade verfügt."

Die Rechtsberater in London beschlossen am 23. Juli 1921, dass die Beschuldigungen der Personen auf der Liste des englischen Außenministeriums zum Teil politischen Charakter haben, und deshalb man gegen sie anders vorzugehen hatte, als gegen die Türken, die als Kriegsverbrecher verhaftet wurden.

Außerdem gehören auch folgende Aussagen den Rechtsberatern der englischen Regierung in London: "Bis jetzt sagte kein einziger Zeuge aus, dass die Beschuldigungen gegen die verhafteten Türken richtig sind. Eigentlich ist es auch nicht klar, ob man gegen sie einen solchen Zeugen finden kann. Denn es braucht hier nicht erwähnt zu werden, wie schwer es ist, in einem Land wie Armenien, das so weit abgelegen und schwer zu erreichen ist, einen Zeugen zu finden, besonders deswegen, weil viel Zeit über die Vorfälle vergangen ist".

Letztlich wurden die Türken, die auf Malta verhaftet waren, im Jahre 1922 freigelassen, ohne jegliche Beschuldigung und es fand auch keine Gerichtsverhandlung gegen sie statt.

Aber die Bestrebungen dazu, die Türken des Völkermordes zu beschuldigen, fanden kein Ende. In der Zeit der Verhandlungen auf Malta erschienen in der englischen Presse einige Dokumente, mit denen man die Regierung des Osmanischen Reiches des angeblichen Völkermordes zu beschuldigen und dies zu beweisen suchte. Man behauptete, die erwähnten Dokumente seien angeblich durch englische Besatzungstruppen unter der Führung von General Allenby bei den osmanischen Behörden in Syrien gefunden wurden. Nach den Untersuchungen des englischen Außenministeriums stellte sich jedoch heraus, dass diese veröffentlichten Dokumente nicht durch englische Besatzungstruppen entdeckt wurden waren, sondern sie waren erdichtete Dokumente, welche die nationalistische armenische Delegation in Paris an die Delegationen der Alliierten- Staaten schrieb. (1)

Trotz allen Tatsachen bemühten sich die armenischen Komitees außergewöhnlich, ihre Behauptung auf der Tagesordnung zu halten, und fingen mit Terroranschlägen an. Durch die Besudelungskampagnen der in verschiedenen Ländern lebenden Armenier gegen Türken machte sich nach 1965, die angebliche armenische Frage in der Weltöffentlichkeit und der Türkei bemerkbar. Ab den 70'er Jahren verwandelten sich diese Kampagnen in Terroranschläge auf türkische Vertretungen im Ausland um. Gurgen (Karekin) Yanikan, ein alter Armenier ermordete am 27. Januar 1973 in der Stadt Santa Barbara in den USA Mehmet Baydar, den türkischen Generalkonsul in Los Angeles und den Konsul Bahadir Demir. Damit begann "der individuelle armenische Terror" und dieser wurde ab 1975 zum "organisierten armenischen Terror". Die Terroranschläge auf unsere Beamten, auf unsere Botschaften und Einrichtungen im Ausland vermehrten sich in kürzester Zeit.

Ab dem Jahr 1979 beobachtete man eine Zunahme an armenischen Terroranschlägen, als die inneren Unruhen in der Türkei ihren Höhepunkt erreichten. Die armenischen Terroristen verübten in 38 Städten der 21 Länder insgesamt 110 Anschläge. Unter diesen Anschlägen hatte es 39 bewaffnete Anschläge, 70 Bombenanschläge und eine Besetzung gegeben. Bei diesen Anschlägen kamen 42 türkische Diplomaten und vier weitere Personen ums Leben und weitere 15 Türken und 66 Ausländer wurden dabei verletzt.

Als die armenischen Terrororganisationen auf Widerstand der Außenwelt stießen, änderten sie ab der 80'er Jahre ihre Taktik und fingen an, mit der Terrororganisation PKK zusammenzuarbeiten. Durch die Überfälle auf die Ortschaften Eruh und Semdinli wurde die PKK ins Feld geführt und die armenischen Terroristen zogen sich in den Hintergrund zurück. Die Dokumente bewiesen, dass Terroristen der ASALA und der PKK im Lager im Bekaa- Tal und in Zeli zusammen ausgebildet wurden.

Nachdem die türkischen Sicherheitskräfte bei der Bekämpfung des Terrors Erfolge erzielten, versuchten die armenischen Komitees für ihre Behauptung über "den angeblichen Völkermord" mit der offenen Unterstützung des armenischen Staates und durch die armenische Diaspora zu propagieren. Sie bewegten die Parlamente vieler Länder dazu, dass sie den angeblichen "Völkermord an den Armeniern" durch Gesetze zu bestätigen oder zumindest die Bestätigung der Behauptungen vorzuschlagen. Die Armenier wollen dadurch die Weltöffentlichkeit zur Annahme ihrer jeder Grundlage entbehrenden Behauptungen bewegen. Ihr Ziel dabei ist die "Bekanntmachung" ihrer unwahren Behauptungen auf der ganzen Welt, die Türkei zum "Eingeständnis" dieser jeder Grundlage entbehrenden Behauptungen zu zwingen, von der türkischen Regierung "Schadenersatz" wegen dieses angeblichen Völkermordes zu verlangen und die, für die Verwirklichung des Urtraums vom "Großen Armenien" benötigten "Erdböden" von den türkischen Territorien loszureißen.

Der Armenier Konfilkt

ARMENISCHE AUFSTÄNDE UND MASSAKER
In der Zeit nach dem Berliner-Abkommen entwickelte sich die Armenische- Frage in zweier Art und Weise: Erstens, die westlichen Staaten begannen das Osmanische Reich zu unterdrücken und sich in seine inneren Angelegenheiten einzumischen. Zweitens, begannen die in Anatolien, Syrien und Thrazien lebenden Armenier, sich in verschiedenen Gebieten des Anatoliens, besonders in Ostanatolien und in Zilizien im Untergrund zu organisieren und zu bewaffnen. Die ersten Provokationen kamen aus Russland, und dieses Verhalten von Russen erweckte bei Engländern und Franzosen weiterhin mehr Interesse auf Armenier. Daraufhin nahm die Zahl der englischen Konsulate in Ostanatolien rasch zu, außerdem wurden viele protestantische Missionare in diese Region versandt. Als Folge dieser Provokationen wurden ab 1880 in Ostanatolien verschiedene armenische Komitees gegründet. Diese Komitees blieben auf lokaler Ebene und hatten keinen Erfolg, da sie keine Interessen des armenischen Volkes auf sich ziehen konnten, welches mit der Osmanischen Regierung zufrieden war und in Frieden und Wohlstand lebte.

Als es nicht mehr möglich war, die Armenier im Osmanischen Reich durch, die im inneren des Landes, gegründeten Komitees gegen den Osmanischen Staat aufzuhetzen, versuchte man nun durch die Armenier in Russland außerhalb des Osmanischen Reiches armenische Komitees gründen zu lassen. Daraufhin wurde im Jahre 1887 in Genf ein sozialistisch orientiertes, gemäßigtes, militantes Komitee der Hintschaken und im Jahre 1890 in Tibilissi ein extremistisches, terroristisches, kämpferisches und unabhängigkeitsfreundliches Komitee der Taschnaken gegründet. Diese Komitees hatten "die Befreiung der anatolischen Böden und der Armenier vom Osmanischen Reich" als Ziel zu verfolgen. Die Hintschaken, die sich in Istanbul organisierten und die Aufmerksamkeit der europäischen Länder auf die Armenische- Frage zu lenken und die Armenier im Osmanischen Reich zu provozieren suchten, fingen mit den Aufstandsversuchen an. Diesen Versuchen folgten die Aufstände der Taschnaken, welche sich im politischen Kampf mit den Hintschaken befand. Die Gemeinsamkeit dieser Aufstandsversuche besteht darin, dass alle von den Anhängern der Komitees geplant und geleitet wurden, die von Außen in das Osmanische Reich eingedrungen sind und dass für die Organisierung dieser Komitees die Missionare einen großen Beitrag leisteten, die sich auf das ganze Anatolien verstreut hatten.

Der erste Aufstand trat im Jahre 1890 in Erzurum auf. Diesem folgte in dem selben Jahr die Demonstration in Kumkapi, und weitere Unruhen in den Jahren 1892-93 in Kayseri, Yozgat, Corum und Merzifon, 1894 der Sasun-Aufstand, 1894 Demonstrationen in Babiâli und der Zeytun-Aufstand, 1896 der Van-Aufstand und die Besetzung der Osmanischen Bank, 1903 der zweite Sasun-Aufstand, 1905 versuchtes Attentat auf Sultan Abdülhamid und als letztes 1909 der Adana-Aufstand. Wegen armenischen Grausamkeiten bei Zeytun-Aufstand im Jahre 1914 kamen 100, bei Unruhen in Van im Jahre 1915 3000, und bei Unruhen in Mus in den Jahren 1914-1915 20.000 Türken ums Leben.

Die Aufstände wurden von den osmanischen Sicherheitskräften niedergeschlagen; aber dies wurde der Weltöffentlichkeit in der Form "die Moslems richten den Armeniern ein Massaker an" zur Kenntnis gebracht. Allmählich nahm die Armenische- Frage eine verbreitete und internationale Dimension an. So wird in den Berichten der englischen und russischen, diplomatischen Vertreter aus dieser Zeit mitgeteilt: "Das Ziel der armenischen Aufständischer sei, Unruhen anzustiften und die Türken zum Gegenangriff zu zwingen und damit die Einmischung anderer Länder zu gewährleisten". Auf der anderen Seite waren die diplomatischen Vertretungen und Botschaften der mächtigen Staaten auf alle Regionen Anatoliens verstreut und sie spielten eine große Rolle dabei, dass die armenische Propaganda der westlichen Öffentlichkeit mitgeteilt und von denen anerkannt wurde.

Dem türkischen Volk richteten die Armenier den größten Schaden mit ihrem Massaker im Ersten Weltkrieg. In dieser Zeit spionierten die Armenier für die Russen. Sie hörten nicht auf den Mobilmachungsbefehl und begangen Fahnenflucht. Diejenigen, die eingerückt waren, gingen samt ihren Waffen zur russischen Seite über und begangen somit alle zusammen "Landesverrat". Schon zu Beginn der Mobilmachung griffen armenische Partisanengruppen die türkischen Dörfer an und richteten der Zivilbevölkerung großen Schaden an. z.B. alle Bewohner des Dorfes Zeve bei Van wurden von den Armeniern getötet, ohne einen Unterschied zwischen Frauen, Kindern und älteren Menschen gemacht zu haben.


DAS WAHRHEİT

SB.

The Armenian Revolt: 1894-1920: Documentary by Marty Callaghan

In the late 19th century, Armenian nationalists began to revolt against the Ottoman Empire , spurred by Western political ideals and the desire for their own homeland. 

When World War 1 broke out, Russian troops invaded eastern Turkey and many Armenians joined their ranks. By 1915, the struggle between Christian Armenians and Muslims turned into a tragic bloodbath. 

Over the next five years, more than two million Armenians and Muslims - Turkish, Kurdish, and Azeri - died from disease, starvation, exposure and outright massacre. 

This one-hour program examines the details of this horrible struggle, explains its causes, and reveals the key role played by Western powers in the conflict. 

The Armenian Revolt: 1894-1920
In the late 19th century, Armenian nationalist began to revolt against the Otoman Empire, spurred by Western political ideals and the desire for their own homeland. When World War I broke out, Russian troops invaded eastern turkey and many Armenians joined their ranks. By 1915, the struggle between Christian Armenians and Muslims turned into a tragic bloodbath. Over the next five years, more than two million Armenians and Muslims -- Turkish, Kurdish and Azeri -- died from disease, starvation, exposure and outright massacre. This one-hour program examines the details of this horrible struggle, explains its causes and revals the key role played by Western powers in the conflict.

The Armenians Revolt uses archival film and photos from Turkish.
Russian and U.S. sources, and includes interviews with such experts as:

Norman Stone, History Department, Bilkent University
Yusuf Halaçoğlu, Gazi Universty Strategic Research Center 
Justin McCarthy, History Department, Louisville University
Yusuf Sarınay, Turkish Republican Archives
Seçil Karal Akgün, History Department, Middle Eastern Technical University
Stanford Shaw, History Department, Bilkent University

Armenian Genocide Resource Center

THE TRUTH

SB

Türkiye - Azerbaycan ve Soykırım / Türk Dünyası Araştırmaları

25 Şubat 2012 Cumartesi günü, Turan Kültür Merkezi Süleymaniye Kürsümüzde, Ermenilerin 26 Şubat 1992’de, Azerbaycan toprağı Dağlık Karabağ Hocalı’da Türklere uyguladığı Soykırımın 
20. yıldönümü çerçevesinde Anadolu Aydınlar Ocağı Başkanı Prof. Dr. İbrahim Öztek, “Türkiye – Azerbaycan ve Soykırım” başlığı altında bir konferans verdi. Konferansa katılan Çağdaş Türk sairi yazarı ve Azerbaycan Milletvekili Sabir Rüstemhanlı ve Azerbaycan Cumhuriyeti İstanbul Başkonsolosu Hasan Sultanoğlu Zeynelov da birer konuşma yaptılar.

İlk olarak söz alan Sayın Zeynelov, konu bağlamında bazı değerlendirmelerde bulunduktan sonra, özellikle son zamanlarda Azerbaycan Türkleri ile Türkiye Türklerinin arasını açmak yolunda sinsi faaliyetler yürütüldüğüne dikkat çekti. Türkiye’nin bizim yanımızda Azerbaycan’ın Türkiye’nin yanında durması yetmez, artık hareket zamanıdır. Uluslararası hukuk çerçevesinde Hocalı Soykırımını tanıtamıyorsak, Azerbaycan’ın artık Kısa sürede Erivan’a girecek ordusu vardır; Türkiye’nin de desteğiyle artık bu işi hâlletmeliyiz sözleriyle Karabağ Meselesinin ivedi çözüm beklediğini vurguladı.

Sayın Zeynalov’dan sonra söz alan saygıdeğer kadim dostumuz Sabir Rüstemhanlı, öncelikle son bir hafta içerisinde Türkiye’nin devleti ve milletiyle kardeş Azerbaycan’ın Hocalı Soykırımı ile ilgili haklı davasına sahip çıkıp yoğun bir şekilde gündeme getirmesinden duydukları memnuniyeti ifade edip teşekkür etti., Hocalı Soykırımını Pakistan ve Meksika dışında dünya ülkelerinin tanımamasının çok üzücü bir durum olduğunu, son dönemde kendisini de gayretleriyle İslam Konferansı’nda üye olan devletlerin bu soykırımı tanımaları yönünde bir tavsiye kararı çıkmasının iyi bir gelişme olduğunu belirten Sayın Rüstemhanlı, Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı ve onun Başkanı Turan Hocanın ise her ortamda ve özellikle de Süleymaniye Kürsüsü’nde Hocalı Soykırımını 20 yıldır tanıdığını, sadece Hocalı’yı değil Azerbaycan’ın her türlü meselesini dile getirdiğini, bu sebeple Vakfa ve saygıdeğer başkanı Turan Yazgan Hocaya minnettar olduklarını ifade etti. Sözlerinin devamında, Ermenilerin son yüzyıl içinde Azerbaycan ve Türkiye Türklerine uyguladıkları zulüm ve soykırımlardan türlü kesitler vererek bunun siyasi ve ekonomik sebeplerine değinen Rüstemhanlı, Ermenilerin arkasında hep dünyanın bilinen emperyalist devletleri olduğunu ve onların politikaları ve maddi desteğiyle bu zulümleri yapıp Türkün haklarını gasp ettiklerini belirterek, kardeş Türkiye’nin bu davayı sadece Azerbaycan’ın davası olarak görmeyip, her fırsatta ve alanda Azerbaycan’ın meselelerinin arkasında olması gerektiğini vurguladı.

Son olarak söz alan konuşmacımız Prof. Dr. İbrahim Öztek, Türkiye ve Azerbaycan üzerinde Ermenilerin uyguladığı soykırımı, tarihi, siyasi ve ekonomik sebepleriyle etraflı bir şekilde anlatıp değerlendirdi. Sayın Öztek, konuşmasının sonunda ne yapmamız gerektiğini şu şekilde sıraladı:

Bugün Fransa devlet başkanı Sarkozy’nin Ermenilere şirin gözükme ve oylarını kazanma uğruna giriştiği aşağılık soykırım oyununa Güçlü Türkiye Cumhuriyeti devleti, yalnız Fransa’da değil, tüm dünyada kökten son vermelidir.
Arşivlerimizi açtık veya büyükelçilerimizi çektik demenin hiçbir faydası yoktur. Arşivler gözlerine sokulmalıdır.

Meclis başkanımız tarafından Birleşmiş Milletler Genel sekreteri sayın Muun uyarılmalı, böyle bir soykırım yaşanmadığına dair kararı, yeniden tüm Dünya devletleri parlamento başkanlarına göndermesi sağlanmalıdır.
Türkler, Ermenilere soykırım uygulamıştır diyen Fransız ve İsviçreliler için kanun hükmünde karar çıkararak, gerektiğinde onlar için uygulanmalıdır.
Ülkemizde çocuklarımıza dadılık eden ve Ermenistan’da yaklaşık yarım milyon Ermeni’nin verdiğimiz paralarla karnını doyuran kaçak işçiler hakkında işlemlere başlanmalıdır.

Fransa’daki cumhurbaşkanlığı seçimlerinde yalnız Ermeniler oy kullanmayacağına göre, Türkler ve Kuzey Afrikalı veya diğer Müslüman kardeşlerimizin kullanacakları oylar için yönlendirmeler yapılmalıdır.
Fransız gazetelerinde büyük boy reklamlarla, demokrasi havariliği yapan Fransız aydınlarının ruhuna hitap edilmelidir.

Devletimizin yöneticilerinin, Sarkozy’nin Ermeni’lerle ilgili davranışları konusunda vermiş oldukları beyanatlarını ve bu konudaki hassasiyetlerini tüm sivil toplum örgütleri, üniversiteler, basın, sanat ve edebiyat çevreleri, iş çevreleri ve tüm kurumlar desteklemelidir. Sözde Ermeni soykırımının gerçeklerini ortaya koyan belgelerle basın yayın organlarında yer alınmalıdır. En etkin araçlarla tüm dünyanın dikkati çekilmelidir.
Avrupa ve Amerika Ermenileri, Hem Türkiye’de hem de Ermenistan’da yaşayan Ermeni’lere en büyük düşmanlığı yapmaktadırlar. Her fırsatta Türk’lere karşı kinini kusan ve nefret söylemlerini terk etmeyen, Hocalı soykırımının elebaşılarından olan Sarkisyan’ın iktidarının sonlandırılması için gereken yapılmalıdır.

Bundan sonrası için de süreklilik gösteren önlemlerle, diaspora Ermeni’leri ile anlayacakları dilden usullerle aralıksız mücadeleye devam edilmelidir.

Ermenistan tükenmiştir. Diaspora Ermeni’leri de tükenmemek için bir soykırım masalına sarılmışlardır. Bunu dünyaya anlatmak için henüz geç kalmış değiliz.

Bu toplantının videosunu izlemek için  Vimeo adresi: 

Kaynak
Türk Dünyası Araştırmaları

Ömrünü “Türk” davasına adayan Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı’nın Başkanı Prof. Dr. Turan Yazgan'ı 23 Kasım 2012 de kaybettik.
Otağın cennette olsun. 

(Yeniçağ Gazetesi)


***

                            Ermeni Doktorun yaptığı zulüm

Ağla karanfil

Karanfil şehit kanı
Ağla karanfil ağla
Ağlat inlet meydanı
Ağla karanfil

Cavanlara kıydılar 
Tanklar alta koydular
Kanım içip doydular
Ağla karanfil ağla

Her şehide bir düzüm
Abşeron kan denizim
Sen menim ağlar gözüm
Ağla karanfil

Uzak menzil, acı yol
Yoldu yol, elacı yol
Şehitlere bacı ol
Ağla karanfil ağla 

Ağla yürek boşalsın
Sesin göğe baş alsın
Ağla dağlar yumşalsın
Ağla karanfil

Bu günahsız kanlara
Bu didilmiş canlara 
Bu cansız Cavanlara
Ağla karanfil ağla


Hasan Sağındık
(Azerbaycan'ın işgali üzerine yazılmıştır)

SB.